Wij kregen van onze connectie een seintje. Er waren diverse hondjes uit een fokkerij weggehaald, voornamelijk boomertjes en shi tzu’s. Tussen al deze hondjes zat een puppy die zich vreemd gedroeg en waarschijnlijk ziek was. De vraag was of wij haar wilde opvangen en haar de medische zorg konden geven, uiteraard was dat geen probleem.
In Belgie aangekomen liepen wij naar het verblijf waar de honden tijdelijk opgevangen werden en kreeg daar een klein wit propje in mijn handen. Ondanks het vreemde gedrag en dat ze waarschijnlijk ziek was, werd ik aangekeken door een klein lief koppie met het tongetje er een beetje uit en twee lieve twinkelende oogjes.
Thuis gaven wij haar de naam Pepper en lieten wij haar wennen aan de rest van de roedel, op zich ging dat goed….maar er was iets met haar gedrag wat wij niet konden thuis brengen. Om van alles uit te sluiten werd er een afspraak gemaakt bij de dierenarts voor een checkup zoals al onze honden krijgen bij binnenkomst.
Bij de dierenarts werd duidelijk dat ze ogenschijnlijk gezond was maar een waterhoofdje had, het was dan ook afwachten hoeveel last zij daarvan zou hebben.
Thuis had Pepper…die ik ondertussen zelf Peppie noemde de grootste lol. Ik denk dat je haar gedrag het beste kan omschrijven als een hondje met down syndroom, ze was heel vrolijk…had de grootste lol maar in haar koppie ging het even iets langzamer dan bij een ander. (zie video)
Ze speelden krijgertje in de tuin en renden dan om de boot die op dat moment in de tuin lag, Peppie rende er vrolijk achteraan en bleef dan ineens stil staan omdat ze het even kwijt was. Wanneer er dan weer een hond langs rende ging ze er weer achteraan….de anderen renden ondertussen al twee rondjes terwijl kleine Peppie nog maar een rondje had gelopen en totaal niet door had dat ze al een keer was ingehaald. (zie video)
Ook werd Peppie steeds ondeugender en stond al kwispelend de planten te snoeien, als je haar dan waarschuwde dan ging het staartje hard heen en weer en rende ze voor haar doen hard weg om vervolgens de volgende plant te pakken.
Peppie werd groter en stond al een tijdje beschikbaar voor adoptie….en vreemd genoeg kwam er niemand. Wij gingen iets aparts proberen….tijdens een scheerbeurt lieten wij een hanenkam staan en maakte deze roze….Peppie viel zeker op ……en toch kwam er niemand.
Uiteindelijk kwam onze webmaster met zijn vrouw….beide waren verliefd op kleine Peppie. Zij gingen er serieus over nadenken om haar te adopteren. Na een paar dagen kregen wij een berichtje….op het ogenblik waren de omstandigheden zo dat het verstandiger was om haar niet te adopteren. Begrijpelijk en wij konden hun keuze respecteren.
Uiteindelijk had Peppie mijn hart gestolen en hadden wij ons er bij neer gelegen dat Peppie waarschijnlijk zou blijven, iets wat ik eigenlijk helemaal niet erg vond. Peppie was het toonbeeld van lief….schattig en vooral de onschuld.
Op Peppie kon je niet kwaad worden een ieder die haar zag was vertederd door haar verschijning….en toch….vreemd dat er nooit iemand kwam voor haar, alsof het zo moest zijn.
Maar goed, Peppie had de grootste lol….Peppie zat aan tafel tijdens het eten. Peppie had het lekkerste bedje. Peppie had geen besef van haar handicap en was in haar wereldje gelukkig…blij…(zie video)
Tot op een dag….Peppie was bijna 1 jaar oud, ging ze vreemd lopen….Peppie had altijd al een beetje een raar loopje, een beetje te vergelijken met van die afgezakte sokken…van die flappen aan het eind van je voeten, die bij iedere stap omhoog flappen. Maar op een dag ging de bijna 1 jaar oude Peppie anders lopen…..wij konden het niet helemaal thuisbrengen maar het leek erop alsof haar pootje uit de kom was….of zoiets.
Ik belde Martine, de eigenaresse van onze dierenkliniek en vroeg of ik even langs mocht komen met Peppie voor een röntgenfoto.
Met een röntgenfoto konden wij uitsluiten of haar pootje uit de kom was…en misschien de oorzaak van het loopje vinden.
Samen gingen wij de rontgenruimte in, een grote tafel en dan zo een klein wit propje die je in bedwang moet houden voor de foto…..want ze moet voor een duidelijke foto wel stil liggen.
Uiteindelijk lukt het en terwijl ik Peppie een lekkere knuffel geef, zien wij de foto op het scherm verschijnen…
Zwijgzaam kijken wij naar het scherm…..een tijdje is het stil, doodstil…iedere seconde lijken minuten….langzaam….voel ik de grond onder mijn voeten wegzakken….Tranen vertroebelen het beeld…Ik kijk voorzichtig opzij…en zie mijn dierenarts in tranen….Ik ben geen dierenarts….geen medische opleiding….maar zelfs ik zie dat het fout is….heel erg fout.
Het was alsof er een herder in het velletje van een poedeltje zat, het skelet was veel te groot en helemaal misvormd. Haar staartje begon al 5 cm binnen haar vel en maakte al een slinger voordat deze naar buiten kwam…haar ruggegraatje was helemaal misvormd…haar organen waren misvormd…
Ik keek Martine aan…..ik ben geen dierenarts maar deze beelden zeggen genoeg.
Wij besloten dat het voor Peppie het beste was om haar in te laten slapen.
Na het tweede prikje voelde ik het leven uit mijn kleine Peppie wegzakken….ik hield haar voorzichtig in mijn arm, zoals ze wel vaker lag..
Onderweg naar het crematorium heb ik haar niet losgelaten…ik stuurde, schakelde met een arm…in de ander lag Peppie….ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar neer te leggen.
Zelfs nu ik dit schrijf krijg ik weer een brok in mijn keel en kost het mij moeite om een helder beeld te houden. Ik heb foto’s en filmpjes op mijn telefoon staan….kopie’s op de computer…..en nog kan ik ze niet van mijn telefoon verwijderen.
Er werd mij gevraagd om meer verhalen te delen over onze honden….honden die voor ons speciaal zijn….Peppie is er daar zeker een van…
Helaas geen happy ending maar de harde realiteit van de broodfok…de realiteit waar wij steeds mee geconfronteerd worden, een hondje die jaren in mijn hoofd blijft spoken…samen met alle andere trieste gevallen die in mijn…of onze gedachten blijven spoken.
De complimente die wij krijgen…hoe al deze mensen ons prijzen om de hondjes die wij hebben gered……..niemand ziet de honden die in onze gedachten blijven spoken, de hondjes die wij niet konden redden….
Keer terug naar Facebook | Twitter | Instagram | Youtube | meer HelpLelystad Artikelen
Gelezen 996 keer!